كودكي كه در زمان نوپايي يا در سنين پيش دبستاني در خواب نمي ترسيد، حال كه بزرگتر شده است ممكن است عجيب به نظر برسد اگر از چيزهاي زيادي بترسد (مثالا ترس از تاريكي، ترس از هيولايي كه زير رختخواب قايم شده است و ترس از به تنهايي خوابيدن) اما اگر از ديدگاه تكاملي l به آن نگاه كنيم، چيزي غير طبيعي نيست. كودكان مدرسه اي تفاوت بين واقعيت و دنياي خيالي را تشخيص مي‌دهند اما در عين حال تخيلات زنده‌اي دارند كه گهگاه با آنها همراه مي‌شوند. دسترسي بيشتر به برنامه هاي تلويزيوني، ويديوها، كتاب و اخبار هم پيام هاي ترسناك بيشتري را به بچه ها منتقل مي‌كند. دنياي او حالا نسبت به زماني كه كوچك‌تر بود بسيار بزرگتر شده است.اين مسئله روزها جذاب و سرگرم كننده است اما شب ها مي‌تواند ترسناك باشد.
درباره این سایت