بیراه نگفته اند که گفته اند، احتیاط شرط عقل است.
برای بازگشت و شروعی دوباره به رابطه ای که طرف دیگر رابطه ، بارها شما را نادیده گرفته یا که آزرده خاطر کرده باید محتاط بود
این جاده عجیب لغزنده و گاهی یک طرفه است،
احتیاط کنید احساساتی نشوید!
وقتی کسی را می بخشیم
و فرصتی دوباره به او می دهیم،
حواسمان باشد
اشتباهش را پذیرفته و در جهت رفع آسیب هایش قدم برداشته یا نه؟
آیا اعتمادمان را جلب کرده؟
آیا در ارتباط با او احساس عمیق آرامش و در کنارش به اندازه کافی حس امنیت خاطر داریم؟
به بلوغ رفتاری رسیده ، رشد اخلاقی داشته و به ایفای نقشَش در رابطه و مراقبت از آن پی برده؟
درست است که هر تمام شدنی نوعی از دست دادن است
درباره این سایت